Ετσι κι έγινε, η Μελίνα με τη Βασιλική συναντιούνται το βράδυ και αρχίζουν τη βόλτα τους, μέχρι που φτάνουν σε ένα δάσος και συνεχίζουν να περπατάνε μέσα στα δέντρα. Οι δύο κοπέλες είναι ξένοιαστες και απολαμβάνουν τον περίπατό τους κουβεντιάζοντας: «Θυμάσαι Μελίνα; Από εδώ, από αυτό το δάσος, κόβαμε δρόμο πάντα για να πάμε στο σχολείο», λέει η Βασιλική στη φίλη της και η Μελίνα γεμάτη νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια αλλά και για τα Χανιά, συμπληρώνει: «Ναι, το θυμάμαι. Τι ομορφιές έχει η Κρήτη. Ρε Βασιλική, ώρες-ώρες μου λείπει κι εμένα η Κρήτη και κάνω σαν την Αλίκη, αλλά δεν το δείχνω στον Αχιλλέα».ω
