Σήμερα κλείνουν τέσσερα χρόνια από τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, έναν νέο που έχασε άδικα την ζωή του.
Έναν νέο που είχε όνειρα για ελευθεριά και θέληση για ζωή. Μια άτυχη στιγμή ή μια σχεδιασμένη κίνηση κατάστρεψε τα όνειρα του; Η σφαίρα του ειδικού φρουρού καρφώθηκε στο σώμα του Αλέξη. Ένας θάνατος ακαριαίος αφού η σφαίρα διαπέρασε ακόμα και την καρδιά του 15 χρόνου. Συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, μίσος και αγανάκτηση σε όλη την χώρα.
Η δημιουργία μιας εξέγερσης και κατάληψης σε όλα τα σχολεία. Μια μάνα τραγική φιγούρα που ακόμα και σήμερα αναρωτιέται, γιατί; Για πιο λόγο;
Ήμουν 19 χρονών και βρισκόμασταν στην αρχή της κρίσης. Βλέποντας τα γεγονότα αρχικά μίσησα τον ειδικό φρουρό, μιλώντας έπειτα με άλλα άτομα έπαιρνα απαντήσεις που με εξόργιζαν πιο πολύ και από τον ίδιον. “ Τι να κάνει και αυτός ο αστυνομικός, αφού του επιτέθηκαν;” Κυρία μου ποιος του επιτέθηκε; Ένας 15 χρόνος; Βρισκόμαστε στην Ελλάδα και διαπίστωσα μεγαλώνοντας πως υπάρχει αστυνομική βια. Το χειρότερο ότι δεν υπάρχει πια δημοκρατία.
Βρισκόμαστε στην μέση της κρίσης και κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξουμε. Μου λένε πολλοί, φύγε από την χώρα, δεν θα βρεις ποτέ δουλειά. Εγώ δεν θα φύγω. Θα πολεμήσω στην πατρίδα μου για ένα καλύτερο αύριο. Θα πολεμήσω εγώ και όλοι στην ηλικία μου για να καταπολεμηθεί η διαφθορά, να μπούμε σε μια καλύτερη εποχή. Δεν κοιμόμαστε, απλά περιμένουμε υπομονετικά.
Στην μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου και όλων όσων χάθηκαν άδικα.
E.K